Documentaire fotografie met een drieling in Koog aan de Zaan.

Het is woensdagochtend en ik pak de trein naar Koog aan de Zaan. Deze ochtend ga ik een gezin fotograferen met vier kinderen waaronder een drieling van 2,5 jaar.

Ik heb er heel veel zin en ben zo benieuwd naar hoe dit gaat lopen.

Bij documentaire fotografie, fotografeer ik het gezinsleven zoals het is. Ik leg de alledaagse dingen vast. Dit lijkt heel gewoon en saai, maar dat is het zeker niet!

Het vastleggen van deze dagelijkse dingen is juist zo waardevol. Voor jouzelf, maar ook voor je kinderen als ze later groot zijn.

Bij binnenkomst maak ik kennis met Morris, Nina, Fem en Dex, de één is wat verlegen en bekijkt het allemaal van een afstand, maar de ander verteld meteen dat ze een mooie jurk aan heeft en begint lekker te kletsen.

Ik drink eerst even een kopje thee, zodat de kinderen een beetje kunnen wennen dat ik er ben. Tijdens de thee pak ik af en toe mijn camera en maak wat foto's. Deze laat ik ook aan ze zien.

Op deze manier raken ze vertrouwd en is het niet meer raar dat ik er ben. Ze zijn zichzelf en doen de dingen die ze altijd doen.

Bij de familie Krul heb ik ongeveer 2 à 3 uurtjes gefotografeerd. En ik heb meer dan 700 foto's gemaakt. Een groot gedeelte zal ik niet leveren, maar ik wilde niks missen.

Er gebeurde zoveel!

Respect voor deze ouders, ik heb heel veel geduld en liefde gezien.

Inge en Bas hebben het tijdens de sessie ook goed gedaan, door ook gewoon hun eigen dingen op te pakken.

In de serie foto's zie je veel. Een hoop dingen die jezelf heel normaal vindt, die vergeet je.

Dat Inge de slaapzak aan trekt bij Dex, met de rits op de rug, ....dat deed ik ook bij mijn meiden!! Maar ik was dat al weer vergeten.

Of met z'n alle fruit eten van één bordje... zo leren ze goed te delen, wat best lastig is, zoals je kan zien.